Leuke klussen (8)

Ik bezocht, met zoon Jasper, een bijeenkomst van de autovereniging Elk Merk Waardig, een club met een merkwaardige naam, maar met een nobel doel: aandacht voor onbekende en miskende auto’s. Het is een club naar mijn hart: de leden bezitten of hebben belangstelling voor auto’s die in hun ogen bijzonder, vreemd, lelijk of anderszins opvallend zijn. Een nauwkeurigere definitie geven kan ik niet, en dat is ook niet de bedoeling bij Elk Merk Waardig: alles mag, min of meer. Het is een club naar mijn hart omdat ik, samen met broer Henk en zoon Jasper, de eigenaar ben van een denkbeeldige schuur met een verzameling auto’s van de categorie VVV: Verguisd, Verroest en Vergeten. Een echte schuur is er dus niet, maar we bezaten wel ooit echte auto’s die wat ons betreft VVV-waardig zijn: een Talbot Solara, een Simca Chrysler 2 Litres, een Talbot Horizon. Als u dat iets zegt, weet u waar dit over gaat, zo niet: doe geen moeite.

Toen ik Simca’s bezat (en Talbots en Chryslers zijn ook – soms – Simca’s, maar dat is een lang verhaal), was ik lid van de Simca Automobiel Club Nederland. Ik bezocht de ledenbijeenkomsten met bijbehorende toerritten en ik nam zelfs een keer, met de Simca Chrysler 2 Litres, deel aan een internationale Simca-bijeenkomst in Normandië. En ik schreef af en toe iets voor het clubblad, Simcarama.

Wat publiceerde ik allemaal in Simcarama tussen 2000 en 2004? Een vertaling bijvoorbeeld van een artikel uit een Duits tijdschrift over de Simca Vedette, een artikel over de Talbot Tagora Présidence (want ik had een persmap gevonden die bij de introductie van dit zeer luxe model was verschenen), deel 1 van de geschiedenis van de Talbot Solara (maar alleen deel 1, aan deel 2 kwam ik nooit toe), een verslag van een bezoek aan een Duitse Simca-onderdelenhandelaar (want ik had een vervangende zijruit voor de Solara nodig), een artikel over de overeenkomst tussen de Russische Moskvitch Aleko en de Simca 1307 (naar aanleiding van een bezoek aan Moskou, waar die Aleko’s rondreden, die, zegt men (maar er waren ook clubleden het niet met mij eens), werden geproduceerd met een oude productielijn van Simca.

Mijn laatste stuk in Simcarama, een stukje eigenlijk, heette ‘Gangsterlimousine?’ en ging over bankrovers die, volgens een krantenknipsel dat ik ergens had gevonden, lang geleden, in de jaren zestig, in Brabant met de poet op de vlucht waren geslagen (en ook weer in de kraag gevat) in een Simca 1000. Als u weet wat dat voor een model is, snapt u ook het vraagteken achter ‘gangsterlimousine’. Zo niet: ik zou het voor kennisgeving aannemen. Het was bladvulling, dit laatste stukje. En de rest eigenlijk ook. Maar ik beleefde er plezier aan.