Pocari Sweat

Van sommige bezoeken aan een buitenland ontdek je na verloop van tijd dat je ze nog eens wil overdoen, om beter en intensiever te kijken, te ruiken en te luisteren bijvoorbeeld. Japan is zo’n land. Ik was er in het voorjaar van 2010 voor een congres in Saitama, iets ten noorden van Tokio. Zoonlief was mee voor de gezelligheid. Hij kon de zes dagen daar vrij gebruiken, ik had een programma en hield anderhalve dag Tokio over. Dat is niet veel voor zo´n grote stad, en dan is er nog dat hele land. Ik zou dus best nog een keer terug willen. Maar dat kan nu even niet, dus af en toe moet je teruggrijpen naar de herinneringen en de foto´s. Zeker wanneer je weer eens door iets aan het land herinnerd wordt.

Door een artikel op de website van CNN bijvoorbeeld. Die besteedt niet alleen aandacht aan rampen die al of niet met de president van de Verenigde Staten te maken hebben, Het is gewoon een nieuwsmedium en alles kan aan de orde komen, als het maar nieuws is. In de Business-afdeling lees ik een artikel over de Japanse sportdrank Pocari Sweat, die nu veertig jaar op de markt is. Maar niet in het Westen, want daar wordt de naam – terecht, lijkt mij – nogal onappetijtelijk gevonden. De samenstelling van de drank is het resultaat van uitgebreid onderzoek, vertelt het artikel, en de werking ervan heeft iets met onze transpiratie te maken, vandaar de naam. Pocari betekent niets, het moest een beetje Europees klinken vanwege de internationale markt, maar dat hielp dus niet.

Als je in Japan rondloopt – in elk geval daar waar ik geweest bent – kom je Pocari Sweat regelmatig tegen, in de drank- en voedselautomaten namelijk die je overal vindt. Best handig, die automaten, ook al is het even puzzelen, want de meerderheid van de mededelingen is toch in het Japans. Als je kiest voor de koffie uit de bovenste rij blijkt het blikje warm te zijn, en de koffie ook, al is het de lauwe variant. Hebben we ook Pocari Sweat geproefd? Ik weet het niet meer, zoonlief ook niet.

Er zijn wel meer Japanse etenswaren die een wat vreemde naam hebben. Dat er in een zakje ‘Mini Snack Sand’ geen zand zit kun je proefondervindelijk vaststellen en vervolgens bedenken dat ‘Sand’ misschien wel een Japanse verkorte vorm voor ‘sandwich’ is, en dat is ook wel te zien aan de verpakking van ‘Fresh Sand’ uit een andere supermarkt. Het beleg van deze boterham heeft, als je het los koopt, een weinig aansprekende betiteling.

Als je het allemaal niet lekker vindt, gooi je het gewoon in de afvalbak, al moet je je natuurlijk wel afvragen of je er alleen stof in mag gooien.

Voor sigaretten heb je weer andere bakken, want ze zijn behoorlijk streng op roken in het openbaar in Japan.

Bij het weggooien van je peuk moet je dan ook eerst een depressief stripverhaal lezen:

Dat kan korter, zou je denken, maar daar zijn Japanners, als ik dat aan de hand van deze kroegdeur mag concluderen, niet goed in. Wij zouden gewoon een bordje met ‘Welkom!’ ophangen.